This is me!

Mijn tieners zijn bijzonder. Nou weet ik dat iedere ouder dat van hun kind zegt, maar die hebben lang niet allemaal mijn kinderen ontmoet. Ouders moeten hun kinderen opvoeden, maar soms voelt het alsof zij de rollen omdraaien.
 
Mijn kinderen zijn dubbel bijzonder. Dat houdt in dat ze niet alleen gewoon hele lieve kinderen zijn, maar ook nog eens kinderen die extra uitdagingen hebben in hun leven. Mijn dochter is hoogbegaafd en past daardoor niet in een standaard onderwijssysteem, maar moet het daar wel mee doen. Haar manier van denken is zo anders en gaat zoveel dieper dat zij zich dagelijks flink moet aanpassen aan haar omgeving. Daarnaast is ze al bijna haar hele leven slechthorend en heeft het heel wat jaar zonder hulpmiddelen moeten doen, omdat die er voor haar probleem niet waren. Mijn zoon is net zo hoogbegaafd als zijn zusje, maar heeft flink wat meer problemen gehad daarmee, tot aan een depressie en thuiszitten toe. Daarnaast heeft hij dysgrafie, wat inhoudt dat hij net zo goed kan ‘schrijven’ als een kind halverwege groep 3.
 
Kortom beiden hebben een dubbel bijzondere situatie en zou je volgens sommigen in het vakje gehandicapt/beperkt kunnen zetten. Maar dan ken je mijn kinderen nog niet. Ondanks alle problemen die ze dagelijks ervaren zijn het een stel enthousiaste en liefdevolle kinderen die voor iedereen klaar staan. Die sociaal betrokken zijn en alles zo goed mogelijk proberen te doen. Die na iedere klap weer opstaan en opnieuw hun schouders er onder zetten. Die doorzetten om zich aan te passen aan een niet passende wereld. En daar steeds handiger in worden. En op die momenten ben ik geregeld niet de ouder die zijn kinderen dingen leert, maar de leerling die van zijn kinderen leert om weer het beste uit het leven te halen. Die door ze geïnspireerd wordt.
 
Dan ben ik dankbaar dat ik hun moeder mag zijn. Een moeder van twee speciale kinderen, maar vooral van twee kinderen die steeds meer ontdekken wie ze zijn, wat ze kunnen en dat ze precies goed zijn zoals ze zijn. Die zich niet schamen voor het anders zijn, maar hier gewoon open voor uitkomen. Je zal ze moeten accepteren zoals ze zijn, want: “This is me”.
 
Hieronder een link naar een filmpje voor alle speciale kinderen en hun speciale ouders die dagelijks voor ze klaar staan om het beste uit hun kind te halen. Voor alle mensen die het kind zien, en niet de ‘beperkingen’:

 

En de vraag voor alle speciale ouders, waarom ben jij zo trots op je kind?
 
 

(Over)leven (1)

Een paar keer per dag bekijk ik het nieuws op mijn telefoon. De ene keer gaat er veel over corona, dan weer over vluchtelingen en oorlog, en daarnaast natuurlijk het klimaat. En bijna altijd is het alleen maar slecht nieuws. Die ene keer dat je dan afspreekt met iemand anders, gaat het hier gegarandeerd over corona of het klimaat. Bijna iedereen ziet beide punten als totaal losse dingen, om het over de oorlogen en vluchtelingen maar helemaal niet te hebben. Maar zijn ze wel zo verschillend?

Klimaatverandering is een feit. Ook dat we er wat aan moeten doen. Maar voor ons rijke westerlingen mag dat niet ten koste gaan van onze verworven luxe. De corona-pandemie komt van dierlijke afkomst, mede veroorzaakt door onze drang om zo goedkoop mogelijk vlees te willen hebben. Versterkt door onze reisdrang, want inmiddels is geen plaats meer onbereikbaar. Veel vluchtelingen zijn op de vlucht voor oorlogen. Veel van die oorlogen worden veroorzaakt door de klimaatverandering, die wij in het westen grotendeels veroorzaakt hebben. Mensen vechten tegen elkaar uit gebrek aan eten, aan vruchtbare grond en aan water.

Als ik alle punten dan bij elkaar zet hebben we de afgelopen jaren eigenlijk een vicieuze cirkel gecreëerd. Of kort gezegd ‘we hebben er een zooitje van gemaakt‘ en het wordt tijd dat we gaan zorgen dat we na deze pandemie weer vooruit kunnen. Vooruit naar een wereld waarin we beter gaan zorgen voor elkaar en het milieu. Ik hoor zoveel mensen die zich vervelen, dus schijnbaar hebben we nu de tijd gekregen om te kijken waar we zelf wat kunnen veranderen om te zorgen voor een betere wereld. En dan helpt ieder stapje, hoe klein ook. Want (zoals mijn zoon laatst aangaf):

Als je deed wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg.

Leuk zo’n lockdown

Het meisje staart verveeld door het raam. Buiten ziet ze de meeuwen ruzie maken, en dat is best interessant. Nieuwsgierig kijkt ze naar buiten om te kijken hoe dat zal aflopen. Een paar minuten kijkt ze vol aandacht naar de meeuwen voordat ze zich beseft dat ze met schoolwerk bezig is. Met een diepe zucht draait ze zich om en gaat weer verder met het werk. Ze voelt zich eenzaam en onbegrepen en wacht op het moment dat er eindelijk weer ruimte komt om te doen wat voor haar belangrijk is. Ze raffelt haar werk af en kijkt verveeld om zich heen. Is dit nou echt alles? Hoe lang moet ik nog op deze manier door? Wanneer begint het echte leven, waar iedereen het steeds maar over heeft? Misschien ooit als ik op de middelbare school zit?

Als ik het verhaaltje zelf lees, zie ik een meisje voor me dat zich thuis door haar schoolwerk heen worstelt en hoopt op het einde van de lockdown. Maar helaas is niets minder waar. Dit meisje was ik zelf, en de omgeving was mijn klaslokaal. Op school maakte je wat je leraar zei, en meestal had ik daar maar 40% van de tijd voor nodig. Misschien had je het al door, ik bleek hoogbegaafd te zijn. En dan is school echt niet altijd leuk, 80% van de hoogbegaafde kinderen voelt zich ongelukkig op school..

Lockdown leuk?

Dan zijn lockdowns ineens wél leuk. Natuurlijk missen ze hun vrienden, maar de lessen kunnen ze nu in hun eigen tempo maken. En als ze klaar zijn met hun werk (wat nog steeds vaak niet passend is, maar waarin ze in ieder geval nu door kunnen gaan) is er nu ineens tijd voor hun eigen projecten. Ze kunnen hun energie kwijt en kunnen hun denkvermogen eens echt gebruiken.

Voor deze kinderen is de lockdown zeker ook zwaar, maar het geeft ze ook rust. Misschien een mooi moment voor volwassenen die zich thuis vervelen door de lockdown. Denk je in dat er kinderen zijn die zich dagelijks zo voelen op school, zonder dat daar wat aan gedaan wordt. En dat is niet binnen een paar weken/maanden/jaar over, maar dat ondervinden ze minstens 14 jaar lang.

Passend voor iedereen

Laten we daarom deze lockdown gebruiken om te zorgen voor echt passend onderwijs straks. Voor de kinderen die een leerachterstand hebben opgelopen door de lockdown, maar óók voor de kinderen die straks weer terug moeten naar een wereld van verveling. Zij hebben net zo veel recht op passend onderwijs. Laten we daarom wat leren van deze situatie en zorgen dat deze kinderen na de lockdown passend onderwijs krijgen, zodat ze niet hoeven te hopen op een nieuwe lockdown.

Een goed doel voor jou, mij en de wereld

 Het nieuwe jaar is net begonnen, tijd voor goede voornemens dus. Zoals ieder jaar neem ik mezelf voor om beter voor mijzelf en de wereld te zorgen. Om een aandeel te hebben in het verbeteren van de wereld. Mijn eigen wereld en de wereld van mijn kinderen, is ook de wereld van iedereen. Het liefst zou ik ieder mens en dier helpen, zorgen dat we in een wereld vol liefde en vrede leven. Helaas ben ik geen superwoman, dus dat doel is ‘ietsjes’ te hoog gegrepen. Wel kan ik mijn best doen.

Hypocriet of niet?

Ik kan mijn leven blijven leven zoals iedereen en alleen geld geven aan goede doelen. Dat zou een optie kunnen zijn, maar daarbij voel ik me een beetje hypocriet. Ik kan, met mijn rijke westerse achtergrond, mijn schulden ‘afkopen’ en daar pas ik voor.

Maar wat dan? Lang heb ik hiermee geworsteld tot ik een, mij passende, oplossing hiervoor heb gevonden. Ik koop mijn boodschappen zo veel mogelijk lokaal, fair trade en biologisch. Dit is al een grote stap. Maar daarnaast probeer ik bewust te zijn van wat ik koop.

Moderne slaven

Even een voorbeeld. De keuringsdienst van waarde heeft in meerdere afleveringen aandacht gevraagd voor de herkomst van producten. Daaruit bleek dat er in bijvoorbeeld Zuid-Europa veel sprake is van moderne slavernij. Mensen, veelal vluchtelingen, die voor een veel te laag loon veel te zwaar werk moeten verzetten. Een van de ‘werknemers’ gaf zelfs aan dat hij liever terug wilde naar de armoede in Afrika, omdat alles beter was dan dit. Maar hij verdient niet genoeg om voldoende te kunnen eten, laat staan om een ticket te kunnen kopen.

Veel van deze slavernij bevindt zich in de tomaten- en citrusvruchten-industrie. Iedere verpakking tomaten zou dus slavernij kunnen bevatten. Daarom koop ik mijn tomaten het liefst uit Nederland en koop ik mijn passata en puree van een bepaald merk in de biologische winkel. Dit merk geeft specifiek aan dat hun product absoluut vrij is van slavernij, en tevens biologisch. Klinkt als een goed idee. En ja, dat houdt in dat ik per verpakking een euro meer betaal.

Die ene euro reikt ver

Die ene euro hiervoor, en nog vele anderen voor andere producten, vormen per maand een flink bedrag wat ik extra uitgeef aan mijn boodschappen. Geld om aan goede doelen te geven blijft er hierdoor weinig over. Maar…..

Mijn dagelijkse boodschappen zijn mijn goede doel. Ik werk op deze manier actief mee aan verminderen van slavernij, behoud van de regenwouden, CO2-vermindering, meer biodiversiteit, het behoud van de bijen, eerlijke lonen, kinderen die naar school kunnen, een beter milieu, minder bestrijdingsmiddelen, een beter leven voor de boeren in binnen- en buitenland, en ga zo maar door.  Oh ja, en het is toevallig ook nog beter voor mijn eigen gezondheid en dat van mijn gezin. Win-Win-Win dus!