2020

2020, het jaar waarin science-fiction ineens waarheid werd. Het jaar waarin we het bijna gewoon beginnen te vinden om overal een mondkapje te dragen. Wie mij dit eind 2019 had gezegd had ik voor gek verklaard. Maar inmiddels zitten we er al even midden in en wordt 2020 een jaar om nooit te vergeten. Zowel in positief als in negatief opzicht.
 
Zoveel mensen die ernstig ziek zijn geworden, vele zelfs zijn gestorven. Zoveel mensen die nog steeds met de gevolgen kampen van het ziek zijn. Zoveel mensen die hun bedrijf zien aftakelen. Die voor onze gezondheid hun mooie bedrijf dicht moeten doen, en maar moeten hopen dat het straks niet te laat is. Zoveel mensen die zich depressief voelen, omdat ze niet om kunnen gaan met de onzekerheid en de beperkingen die we momenteel hebben. Zoveel mensen die bang en boos zijn en hun gevoel van machteloosheid afreageren op anderen.
 
Maar ook de tijd waarin we ineens meer tijd aan ons gezin kunnen besteden, waarin we niet worden afgeleid door al die dingen die zo belangrijk leken, en we nu eigenlijk amper missen. Ook de tijd waarin we tot rust komen, omdat die deadline ineens een stuk minder belangrijk blijkt. Waar we met z’n allen ontdekken dat je ook heerlijk op vakantie kunt in Nederland en hoe mooi de natuur hier eigenlijk is. Waar we ineens wel voor onszelf zorgen door gezonder te eten en meer te bewegen. En zeker de tijd van zoveel mensen die onzelfzuchtig voor andere zorgen, ook als ze daarmee grotere risico’s lopen om zelf ziek te worden. En wij massaal voor onze deur gaan staan klappen, om ze te laten zien hoe dankbaar we zijn.
 
2020 zal voor altijd in mijn herinnering blijven als een jaar waarin ons leven op zijn kop stond, een jaar waarin we de kans kregen om na te denken wat voor ons echt belangrijk is. Een jaar om de knop om te zetten en het leven te gaan leven vanuit de belangrijkste basis: LIEFDE.

 

De jeugd van tegenwoordig…

 Vanaf het moment dat onze kinderen zich enigszins bewust kunnen zijn van hun omgeving leren ze duurzame beslissingen nemen. Dat begon toen ze klein waren met het zelf in de GFT-bak gooien van hun bananenschil, het zien waar je groente en vlees vandaan komt, tot het punt waarop ze zelf besloten bijna veganistisch te gaan eten, ook buitenshuis. En daar tussen in zitten gewoon leuke verhalen van onze kinderen die af en toe de rollen omdraaien. Zij onderwijzen de volwassenen, op een heerlijk onbevangen manier.

Mijn man en ik gingen een paar dagen samen weg, even tijd voor elkaar. Om de situatie voor de kinderen zo normaal mogelijk te houden gingen ze niet uit logeren, maar kwam oma bij ons in huis. Onze oudste was op dat moment 6 jaar, de jongste 4. De kinderen vonden het maar wat leuk dat oma bij hun thuis was en zij alles precies wisten te vinden, en oma hun soms moest vragen waar iets was.

Zij hielden oma dus ook goed in de gaten, want je weet nooit wanneer ze je hulp ineens nodig hebt. Op het moment dat oma dan ook iets in de afvalbak wilde gooien, was de oudste er als de kippen bij. ‘Oma, dat is GFT-afval, dat hoort niet in de gewone afvalbak.’ Oma deed niet aan gescheiden afval thuis, maar in deze week ontkwam ze er niet aan, de jeugd stond paraat.

Een paar jaar later waren we verhuisd naar de mooiste plek van Nederland. Vanuit ons huis is het 10 minuutjes lopen en je staat midden in het bos. Onze oudste is al van kleins af aan gek op de natuur, wat inhield dat een boswandeling steevast langer duurde dan gepland. Je wilt niet weten hoeveel mestkevers het pad oversteken, en bij iedere mestkever werden we geattendeerd dat we wel even op moesten letten. Lag er toevallig een op zijn kop, werd hij liefdevol opgeraapt en naast het pad op zijn pootjes neergezet.

Toen we samen met een goede vriend door datzelfde bos liepen maakte hij een fout. Op dat moment rookte hij nog en nadat hij zijn peuk had uitgetrapt wilde hij hem in het bos gooien. Helaas voor hem waren op dat moment net de haviksogen van onze kinderen (6 en 9) op hem gericht. Ze kwamen bij de peuk staan en wezen er op. ‘Dat hoort niet in het bos’, was de eensgezinde reactie. Onze vriend probeerde uit te leggen dat dat snel zou verteren, dus dat dat niet erg was (inmiddels weet hij wel beter). Maar de kinderen gingen niet akkoord, hij moest en zou de peuk oprapen tot we een prullenbak tegen zouden komen.

Al lachend raapte hij de peuk op en hield hem vast. Iedere paar minuten kwamen de kinderen afwisselend kijken of hij de peuk nog steeds vast had. Daarbij duidelijk aangevend dat hij hem wel vast moest houden tot we bij een prullenbak aankwamen. Gelukkig voor onze vriend letten ze ook daar op, want op het moment dat de prullenbak gevonden was, kreeg hij te horen dat hij het daar wel ik kon gooien. Waarna onze kinderen weer heerlijk verder gingen met spelen.

Als ik dan op televisie de protesten van Greta zie, de stakingen van de scholieren wereldwijd, en de acties van mijn eigen kinderen. Dan moet ik met schaamte iets concluderen:

‘De jeugd van tegenwoordig, misschien is het tijd dat wij eens van hun leren’ 

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay 

Geef eens een glimlach cadeau

 Mondkapjes maken het momenteel bijna onmogelijk om te zien wat een ander denkt of voelt. Van de week liep ik in het dorp en iemand van het personeel in de winkel liet een vrouw met kinderwagen voor gaan. En wat ze zei raakte me: ’Ik weet dat je het niet kan zien, maar ik glimlachte naar je.’

Wat is nou een glimlach, een kleine verbreding van je mondhoeken, eigenlijk niet veel meer. Maar met die beweging bewegen er ook veel spiertjes in je gezicht, waardoor je hele gezicht een vriendelijkere uitstraling krijgt. En voor degenen onder ons die bang zijn voor rimpels, je gezicht blijft er nog jong van ook.

Tot daar de feiten rondom zo’n glimlach. Maar wat doet de emotie? Willie Alberti schreef er al een liedje over. ‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft’, komt ieder refrein terug. En zo is het ook. Probeer maar eens niet te glimlachen als zo’n stralend koppie je aankijkt.
 
En in die glimlach zit een groot geheim. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat glimlachen gezond is, voor jou, maar ook voor de ontvanger van de glimlach. Wij maken er thuis een leuk spel van, als er iemand ons tegemoet loopt die niet vrolijk kijkt. Want als je de persoon glimlachend aankijkt en je krijgt oogcontact gebeurt er een stukje magie. Bijna altijd loopt de persoon door met een glimlach op zijn gezicht. En heb je het wonder, en het geluksgevoel, van een glimlach doorgegeven.
 
In deze corona-tijd voelen we allemaal zo’n afstand tot elkaar. Misschien is dit een mooie manier om elkaar wat liefde en geluk te sturen. Als je iemand buiten tegen komt glimlach dan naar hem of haar. Je geeft deze persoon een stukje geluksgevoel door jouw glimlach, en dat krijg je terug. Want hetzelfde gevoel ontstaat bij jou op het moment dat de ander begint te glimlachen.
 
Een glimlach verbindt.