Vanaf het moment dat onze kinderen zich enigszins bewust kunnen zijn van hun omgeving leren ze duurzame beslissingen nemen. Dat begon toen ze klein waren met het zelf in de GFT-bak gooien van hun bananenschil, het zien waar je groente en vlees vandaan komt, tot het punt waarop ze zelf besloten bijna veganistisch te gaan eten, ook buitenshuis. En daar tussen in zitten gewoon leuke verhalen van onze kinderen die af en toe de rollen omdraaien. Zij onderwijzen de volwassenen, op een heerlijk onbevangen manier.
Mijn man en ik gingen een paar dagen samen weg, even tijd voor elkaar. Om de situatie voor de kinderen zo normaal mogelijk te houden gingen ze niet uit logeren, maar kwam oma bij ons in huis. Onze oudste was op dat moment 6 jaar, de jongste 4. De kinderen vonden het maar wat leuk dat oma bij hun thuis was en zij alles precies wisten te vinden, en oma hun soms moest vragen waar iets was.
Zij hielden oma dus ook goed in de gaten, want je weet nooit wanneer ze je hulp ineens nodig hebt. Op het moment dat oma dan ook iets in de afvalbak wilde gooien, was de oudste er als de kippen bij. ‘Oma, dat is GFT-afval, dat hoort niet in de gewone afvalbak.’ Oma deed niet aan gescheiden afval thuis, maar in deze week ontkwam ze er niet aan, de jeugd stond paraat.
Een paar jaar later waren we verhuisd naar de mooiste plek van Nederland. Vanuit ons huis is het 10 minuutjes lopen en je staat midden in het bos. Onze oudste is al van kleins af aan gek op de natuur, wat inhield dat een boswandeling steevast langer duurde dan gepland. Je wilt niet weten hoeveel mestkevers het pad oversteken, en bij iedere mestkever werden we geattendeerd dat we wel even op moesten letten. Lag er toevallig een op zijn kop, werd hij liefdevol opgeraapt en naast het pad op zijn pootjes neergezet.
Toen we samen met een goede vriend door datzelfde bos liepen maakte hij een fout. Op dat moment rookte hij nog en nadat hij zijn peuk had uitgetrapt wilde hij hem in het bos gooien. Helaas voor hem waren op dat moment net de haviksogen van onze kinderen (6 en 9) op hem gericht. Ze kwamen bij de peuk staan en wezen er op. ‘Dat hoort niet in het bos’, was de eensgezinde reactie. Onze vriend probeerde uit te leggen dat dat snel zou verteren, dus dat dat niet erg was (inmiddels weet hij wel beter). Maar de kinderen gingen niet akkoord, hij moest en zou de peuk oprapen tot we een prullenbak tegen zouden komen.
Al lachend raapte hij de peuk op en hield hem vast. Iedere paar minuten kwamen de kinderen afwisselend kijken of hij de peuk nog steeds vast had. Daarbij duidelijk aangevend dat hij hem wel vast moest houden tot we bij een prullenbak aankwamen. Gelukkig voor onze vriend letten ze ook daar op, want op het moment dat de prullenbak gevonden was, kreeg hij te horen dat hij het daar wel ik kon gooien. Waarna onze kinderen weer heerlijk verder gingen met spelen.
Als ik dan op televisie de protesten van Greta zie, de stakingen van de scholieren wereldwijd, en de acties van mijn eigen kinderen. Dan moet ik met schaamte iets concluderen:
‘De jeugd van tegenwoordig, misschien is het tijd dat wij eens van hun leren’
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten