Oud en Nieuw

Oud en nieuw, de tijd van oliebollen en vuurwerk. Maar dit jaar even niet. Oh ja, die oliebollen zullen er zeker zijn, maar het vuurwerk wordt dit jaar een jaartje overgeslagen. Komend jaar wordt ingeluid zonder alle kleurtjes en knallen.

Ik vind vuurwerk iets magisch hebben, net als een regenboog. Zodra ik het zie voel ik me weer een klein kind en kan ik onbevangen genieten van alle mooie kleuren, even alles vergetend wat er in mijn hoofd zat. Hoe vaak ik het ook zie, het blijft mij keer op keer verbazen.

Maar dit jaar dus even niet. Even een pas op de plaats voor de mensen die zo hard werken in de zorg. Een eerbetoon aan hen die dit jaar uitzonderlijk hard gewerkt hebben, aan hen die soms letterlijk hun leven voor ons op het spel hebben gezet. Dat eerbetoon wil ik graag geven.

Maar dat laat ons deze jaarwisseling met een donkere wereld, terwijl juist het nieuwe begin met licht gevierd zou moeten worden. Daarom wil ik iedereen oproepen om de komende jaarwisseling zijn raam te versieren met lichtjes en tekeningen. Het vuurwerk dat niet in de lucht wordt geschoten dit jaar, wel zichtbaar maken op onze ramen. Een symbolisch nieuw begin, te zien voor een ieder die langs loopt. Een hart onder de riem voor hun die zo hard voor ons werken. Een troost voor hen die troost nodig hebben. En het geluk van een kind (of ieder die zich zo voelt) van het magische effect van al die lichtjes.

Laat deze jaarwisseling het LICHT stralen, zoals het nog nooit gestraald heeft.

De os en de ezel

Onder onze kerstboom staat een stal met rode raampjes. Niet zomaar een stal, maar een handgemaakte stal. Vol liefde gemaakt door mijn opa, om iedere kerst onder hun boom de boodschap door te geven. Nadat mijn opa overleed mocht ik hem hebben. Ieder jaar zetten wij samen de stal op en kijk ik vol liefde naar de beeldjes. Want ook die zijn handgeschilderd door hem. Als jonge man schilderde hij beelden, zoals in de katholieke kerk vaak staan. Speciaal voor deze stal heeft hij het nogmaals gedaan. Inmiddels wel wat ouder, dus niet altijd perfect, maar de liefde straalt er van af.

Ook dit jaar staat de stal er weer met Jozef, Maria en het kindje Jezus. En natuurlijk met de os en de ezel, de herder met een lam in zijn armen en een engel boven de stal. En tussen dat alles in lopen schaapjes vrolijk rond. Een liefdevol tafereeltje om steeds weer van te genieten.

Toch zie ik de stal ook anders. Weinig mensen waren getuige van de geboorte van Jezus, maar de os en de ezel waren er bij. En ook de herders kwamen langs. Juist zij die hele dagen tussen de dieren leven en liefdevol voor ze zorgen. Als deze dieren zo betrokken waren bij de geboorte van Gods Zoon, dan moeten dieren haast wel een bijzondere plek innemen in Gods plan.

En dat  is ook wel een van de redenen waarom ik ooit begon met vegetariër worden. Ineens had ik door dat dieren iets heel anders zijn dan artikelen, maar dat ze echt leven, ook als ik ze niet zie. Dat zo een dier zijn leven moet opofferen om te zorgen dat ik mijn stukje vlees kan eten. Niet omdat ik het nodig heb om te kunnen overleven, maar omdat ik er zin in heb.

Daarom eet ik deze kerst, en de rest van de tijd, geen vlees. Om te zorgen dat Gods Liefde in de stal te zien is, en niet eindigt op mijn bord.

Een groene kerst? Een rode kerst? Een gouden kerst!

Bij het horen van de kleurcombinatie groen, rood en goud is het voor mij meteen duidelijk. Dan zullen we het wel over kerst hebben. Ook hartje zomer komt die gedachte bij mij op bij die kleuren. En ja, in ons huis zie je die kleuren met de kerst ook veelvuldig terugkomen, hoewel het gouden hier voornamelijk te zien is in de lampjes. Zeker dit jaar is ons huis al helemaal in kerstsfeer. Als alles zo grauw voelt, hoe fijn is het dan om binnen lekker knus bij de boom te zitten, met kerstliedjes op de achtergrond.

Voor ons dit jaar dus weer een knusse kerst, ook nu. De boodschap van kerst draait immers om LIEFDE, niet om grootschalige feesten. De boodschap van déze kerst draait daarom misschien nog meer om iets voor elkaar doen, ipv veel ontvangen. Om het zorgen voor elkaar en net dat stapje meer voor elkaar over te hebben.

Met de tijd, en het geld, dat we normaal in ons grote kerstdiner staken, of in het luxe eten buiten de deur, kunnen we dit jaar misschien ook iets moois doen. Koop waar mogelijk je producten biologisch, direct van de boer en/of fair trade. Normaal geef je veel meer geld uit aan kerst dan dit jaar, dus het beetje verschil zal je nauwelijks merken. Zo doe je, zonder al te veel moeite een grote stap naar een GROENere en eerlijkere kerst.

En heb je het lef om er echt een groene kerst van te maken, maak je kerst dan plantAARDIG. Vervang je biefstuk/rollade voor een mooie gevulde portabello, een heerlijk vega-stoofpotje of (de grote favoriet hier) de zelfgemaakte ouderwetse ragout in een bladerdeegbakje, maar dan met champignons en vega-room. Zo zorg je dat het ROOD niet hoeft te vloeien voor jouw perfecte kerst. En geef je het mooiste cadeau aan de dieren, het recht om te LEVEN.

2020 is een raar jaar, maar samen kunnen we er voor zorgen dat deze kerst een GOUDen randje krijgt. Door te kiezen voor LIEFDE en LEVEN.

2020

2020, het jaar waarin science-fiction ineens waarheid werd. Het jaar waarin we het bijna gewoon beginnen te vinden om overal een mondkapje te dragen. Wie mij dit eind 2019 had gezegd had ik voor gek verklaard. Maar inmiddels zitten we er al even midden in en wordt 2020 een jaar om nooit te vergeten. Zowel in positief als in negatief opzicht.
 
Zoveel mensen die ernstig ziek zijn geworden, vele zelfs zijn gestorven. Zoveel mensen die nog steeds met de gevolgen kampen van het ziek zijn. Zoveel mensen die hun bedrijf zien aftakelen. Die voor onze gezondheid hun mooie bedrijf dicht moeten doen, en maar moeten hopen dat het straks niet te laat is. Zoveel mensen die zich depressief voelen, omdat ze niet om kunnen gaan met de onzekerheid en de beperkingen die we momenteel hebben. Zoveel mensen die bang en boos zijn en hun gevoel van machteloosheid afreageren op anderen.
 
Maar ook de tijd waarin we ineens meer tijd aan ons gezin kunnen besteden, waarin we niet worden afgeleid door al die dingen die zo belangrijk leken, en we nu eigenlijk amper missen. Ook de tijd waarin we tot rust komen, omdat die deadline ineens een stuk minder belangrijk blijkt. Waar we met z’n allen ontdekken dat je ook heerlijk op vakantie kunt in Nederland en hoe mooi de natuur hier eigenlijk is. Waar we ineens wel voor onszelf zorgen door gezonder te eten en meer te bewegen. En zeker de tijd van zoveel mensen die onzelfzuchtig voor andere zorgen, ook als ze daarmee grotere risico’s lopen om zelf ziek te worden. En wij massaal voor onze deur gaan staan klappen, om ze te laten zien hoe dankbaar we zijn.
 
2020 zal voor altijd in mijn herinnering blijven als een jaar waarin ons leven op zijn kop stond, een jaar waarin we de kans kregen om na te denken wat voor ons echt belangrijk is. Een jaar om de knop om te zetten en het leven te gaan leven vanuit de belangrijkste basis: LIEFDE.

 

De jeugd van tegenwoordig…

 Vanaf het moment dat onze kinderen zich enigszins bewust kunnen zijn van hun omgeving leren ze duurzame beslissingen nemen. Dat begon toen ze klein waren met het zelf in de GFT-bak gooien van hun bananenschil, het zien waar je groente en vlees vandaan komt, tot het punt waarop ze zelf besloten bijna veganistisch te gaan eten, ook buitenshuis. En daar tussen in zitten gewoon leuke verhalen van onze kinderen die af en toe de rollen omdraaien. Zij onderwijzen de volwassenen, op een heerlijk onbevangen manier.

Mijn man en ik gingen een paar dagen samen weg, even tijd voor elkaar. Om de situatie voor de kinderen zo normaal mogelijk te houden gingen ze niet uit logeren, maar kwam oma bij ons in huis. Onze oudste was op dat moment 6 jaar, de jongste 4. De kinderen vonden het maar wat leuk dat oma bij hun thuis was en zij alles precies wisten te vinden, en oma hun soms moest vragen waar iets was.

Zij hielden oma dus ook goed in de gaten, want je weet nooit wanneer ze je hulp ineens nodig hebt. Op het moment dat oma dan ook iets in de afvalbak wilde gooien, was de oudste er als de kippen bij. ‘Oma, dat is GFT-afval, dat hoort niet in de gewone afvalbak.’ Oma deed niet aan gescheiden afval thuis, maar in deze week ontkwam ze er niet aan, de jeugd stond paraat.

Een paar jaar later waren we verhuisd naar de mooiste plek van Nederland. Vanuit ons huis is het 10 minuutjes lopen en je staat midden in het bos. Onze oudste is al van kleins af aan gek op de natuur, wat inhield dat een boswandeling steevast langer duurde dan gepland. Je wilt niet weten hoeveel mestkevers het pad oversteken, en bij iedere mestkever werden we geattendeerd dat we wel even op moesten letten. Lag er toevallig een op zijn kop, werd hij liefdevol opgeraapt en naast het pad op zijn pootjes neergezet.

Toen we samen met een goede vriend door datzelfde bos liepen maakte hij een fout. Op dat moment rookte hij nog en nadat hij zijn peuk had uitgetrapt wilde hij hem in het bos gooien. Helaas voor hem waren op dat moment net de haviksogen van onze kinderen (6 en 9) op hem gericht. Ze kwamen bij de peuk staan en wezen er op. ‘Dat hoort niet in het bos’, was de eensgezinde reactie. Onze vriend probeerde uit te leggen dat dat snel zou verteren, dus dat dat niet erg was (inmiddels weet hij wel beter). Maar de kinderen gingen niet akkoord, hij moest en zou de peuk oprapen tot we een prullenbak tegen zouden komen.

Al lachend raapte hij de peuk op en hield hem vast. Iedere paar minuten kwamen de kinderen afwisselend kijken of hij de peuk nog steeds vast had. Daarbij duidelijk aangevend dat hij hem wel vast moest houden tot we bij een prullenbak aankwamen. Gelukkig voor onze vriend letten ze ook daar op, want op het moment dat de prullenbak gevonden was, kreeg hij te horen dat hij het daar wel ik kon gooien. Waarna onze kinderen weer heerlijk verder gingen met spelen.

Als ik dan op televisie de protesten van Greta zie, de stakingen van de scholieren wereldwijd, en de acties van mijn eigen kinderen. Dan moet ik met schaamte iets concluderen:

‘De jeugd van tegenwoordig, misschien is het tijd dat wij eens van hun leren’ 

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay 

Geef eens een glimlach cadeau

 Mondkapjes maken het momenteel bijna onmogelijk om te zien wat een ander denkt of voelt. Van de week liep ik in het dorp en iemand van het personeel in de winkel liet een vrouw met kinderwagen voor gaan. En wat ze zei raakte me: ’Ik weet dat je het niet kan zien, maar ik glimlachte naar je.’

Wat is nou een glimlach, een kleine verbreding van je mondhoeken, eigenlijk niet veel meer. Maar met die beweging bewegen er ook veel spiertjes in je gezicht, waardoor je hele gezicht een vriendelijkere uitstraling krijgt. En voor degenen onder ons die bang zijn voor rimpels, je gezicht blijft er nog jong van ook.

Tot daar de feiten rondom zo’n glimlach. Maar wat doet de emotie? Willie Alberti schreef er al een liedje over. ‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft’, komt ieder refrein terug. En zo is het ook. Probeer maar eens niet te glimlachen als zo’n stralend koppie je aankijkt.
 
En in die glimlach zit een groot geheim. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat glimlachen gezond is, voor jou, maar ook voor de ontvanger van de glimlach. Wij maken er thuis een leuk spel van, als er iemand ons tegemoet loopt die niet vrolijk kijkt. Want als je de persoon glimlachend aankijkt en je krijgt oogcontact gebeurt er een stukje magie. Bijna altijd loopt de persoon door met een glimlach op zijn gezicht. En heb je het wonder, en het geluksgevoel, van een glimlach doorgegeven.
 
In deze corona-tijd voelen we allemaal zo’n afstand tot elkaar. Misschien is dit een mooie manier om elkaar wat liefde en geluk te sturen. Als je iemand buiten tegen komt glimlach dan naar hem of haar. Je geeft deze persoon een stukje geluksgevoel door jouw glimlach, en dat krijg je terug. Want hetzelfde gevoel ontstaat bij jou op het moment dat de ander begint te glimlachen.
 
Een glimlach verbindt.

De beste feestdagen zijn duurzaam

Op deze regenachtige dag, midden in de corona-tijd, dwalen mijn gedachten af. Herinneringen van warme feestdagen komen boven en ik bedenk me weer hoe heerlijk de intocht van de sint was. Hoe enthousiast we pepernoten opraapten van de grond (gewoon op straat) die de pieten net hadden gestrooid. Aan het eind had je toch wel een jaszak vol. Hoe ik met mijn vader een kerstboom ging uitzoeken en we het gevaarte samen naar huis sleepten. Hoe altijd dezelfde cd op ging met het optuigen van de boom en we na afloop samen warme chocomelk dronken, ook als het per ongeluk al ver na kinderbedtijd was. Heerlijke herinneringen die me juist in deze tijd zo goed doen.

En ik vraag me af wat deze herinneringen nou juist zo bijzonder maakt. Waren het de vele cadeautjes? was het het huis vol decoraties? Wat maakt mijn herinneringen zo bijzonder. En ineens weet ik het. Het ging mij als kind helemaal niet om de cadeautjes. Het ging mij om de gezelligheid, saamhorigheid, warmte en vooral liefde.

Tegenwoordig zien en horen we overal dat kerst en sinterklaas groter moet, meer cadeaus, duurdere cadeaus, het perfecte huis, de perfecte (kunst)boom, iedereen in nieuwe kleren, het perfecte kerstdiner. We willen allemaal voldoen aan het perfecte plaatje. Maar slaan we daar niet helemaal de plank mis? Juist die drang naar perfectie zorgt er voor dat we eigenlijk minder genieten. Cadeautjes kopen is niet leuk meer, iedereen heeft alles al en je moet toch iets kopen voor je gasten. Aan het eind van de decembermaand kreunen onze bankrekeningen van al het geld dat we hebben uitgegeven.

Als het dan januari is ligt het meeste speelgoed vergeten in een hoekje, het cadeau wat je uiteindelijk maar voor je gasten gekocht hebt ligt ergens achterin de kast, want ze weten niet wat ze er mee moeten, en zelf vragen we ons af hoe we ons huis opgeruimd krijgen.

Stel dat we weer een beetje terug gaan naar vroeger, en de energie weer in de ouderwetse sfeer zouden steken. In het samen zijn, echt tijd voor elkaar hebben. Als we weer iets normalere cadeautjes geven, waar onze kinderen net zo blij mee zijn. Zeker bij kleine kinderen gaat het om de pakjes (hoewel dat voor mijn pubers ook nog steeds geldt). De nieuwe tandenborstel, een paar sokken, ze voegen allemaal toe aan de cadeautjes, maar ze zijn nog nuttig ook. Daarnaast pakt dat grote cadeau wat je ze graag wilt geven extra groot uit, want het is echt bijzonder, ipv een van de vele dure cadeaus.

Een mooi cadeau voor je schoonmoeder met de kerst? Maak zelf een pot jam voor haar, kost niet veel geld en tijd, maar de liefde die er in gaat is haar veel meer waard dan de zoveelste armband. Maak samen het kerstdiner en geniet van de lauwe ragout die je 8-jarige als voorgerecht serveert, maar zelf bedacht en bereid heeft. En niet alleen jij smult daar van, ook de opa's en oma's  (mochten die er bij zijn) genieten van de pogingen, en vinden het lekkerder dan het voorgerecht waar jij je 3 uur voor hebt staan uitsloven. Puur omdat niet perfectie, maar liefde de basis was.

En wat is nou het leukste effect van ouderwetse feestdagen? Dat zijn er eigenlijk heel veel. Je bent zelf veel meer ontspannen, kan echt genieten van de feestdagen. Je bankrekening voelt zich een stuk gelukkiger. En tot slot draag je bij aan een betere wereld, doordat je minder spullen en afval creëert.

Een beter milieu (en humeur) begint bij ouderwetse feestdagen.

Een vuist tegen Corona

Sinds maart zitten we er met zijn allen midden in, de corona-crisis. De hele wereld ligt op zijn kop, alles staat stil. Veel landen zitten of zaten in een lock-down. Mondkapjesplicht. Als iemand mij dit scenario enkele jaren geleden had verteld, had ik gedacht dat hij het over een science-fiction film had.

Maar helaas is niets minder waar, het is de dagelijkse realiteit. Op het moment dat ik dit schrijf wachten we met spanning af of we dinsdag weer nieuwe maatregelen gaan krijgen, want de aantallen lopen weer schrikbarend op. Mijn dochter maakt zich zorgen. Niet omdat ze bang is zelf ziek te worden van corona, maar omdat ze bang is dat ze vervolgens zelf iemand zou kunnen besmetten en zo aan de verspreiding meehelpt. En ik moet haar geruststellen, maar hoe doe je dat als je zelf het antwoord niet weet.

Met mijn man maak ik een boswandeling en ook dan komt de corona vanzelf als onderwerp naar boven. "Wat hebben we toch een zooitje van de wereld gemaakt, dat we hierin terecht zijn gekomen", zegt hij. En beiden willen we iets doen om te zorgen dat dit nooit meer gebeurt. Want dat is iets wat voor ons beiden als een paal boven water staat. Dit willen wij onze (klein)kinderen niet nogmaals aandoen.

Maar waar zit de oorzaak dan van dit probleem? Hoe komen we aan dat ellendige virus (los van de vraag hoe we er af komen)? En hoe kunnen we zorgen dat we dit nooit meer krijgen?

Als we inzoomen op de oorzaak van het virus blijkt het te zijn ontstaan uit zoönosen, ziekteverwekkers die bij dieren leven. Doordat we, onder meer, in de bio-industrie zo veel dieren op zo'n beperkte ruimte bij elkaar plaatsen, krijgen die virussen en bacteriën vrij spel. Genoeg virussen om uit te kiezen om mee samen te smelten, is eigenlijk het motto binnen zo'n schuur.

Vanaf het moment dat we grootschalige industrie toepassen op dieren zijn we bekend met dit soort virusuitbraken, denk maar aan de gekke koeienziekte, varkenspest, vogelgriep, enzovoort. De afgelopen decennia zien we het aantal virusuitbraken echter fiks toenemen. Vaak troffen ze alleen de dieren zelf, maar de Mexicaanse griep, SARS en natuurlijk Corona raakten ook ons. Wetenschappers schatten in dat de kans op een groter en (voor mensen) gevaarlijker virus eigenlijk een kwestie van tijd is.

Zouden we de dieren meer ruimte geven, en frisse lucht, beter bekend als een normalere manier van leven, hebben we het risico op een nieuwe uitbraak meteen een stuk verkleind. En juist daarin kunnen wij als consumenten een grote vuist maken tegen dit virus. Hoe? Je kan natuurlijk gewoon helemaal stoppen met het eten van vlees. Maar veel mensen vinden die stap te groot. Maak dan een iets kleinere vuist. Eet minder vaak vlees en geef het geld dat je daarmee bespaart uit aan diervriendelijker (het liefst biologisch-dynamisch/Demeter) vlees.

Zo verminder je de kans op het ontstaan van een nieuw virus enorm en kunnen onze kleinkinderen deze ellende terugvinden in de geschiedenisboekjes, waarin staat dat de corona-uitbraak van 2020 het startsein was voor de gezondere wereld waarin zij leven.

Bewust leven, waar moet je beginnen????

Vanaf het moment dat mijn zoon geboren was werd ik me meer bewust van de wereld om ons heen. Ook daarvoor was ik daar wel wat mee bezig, maar zag ik het vooral als een probleem ver van huis. Ik las eens een boek, keek een documentaire en zocht eens wat op op internet. En langzaamaan begon het een beetje tot mij door te dringen. De oplossing voor de (klimaat)problemen in de wereld liggen helemaal niet ver weg. Die beginnen bij mij!

Daarna voelde ik me nogal overdonderd, om eerlijk te zijn. Want als alles wat ik doe een bepaald gevolg heeft in de wereld, durf ik dan nog wel wat te doen? Want wordt mijn kleding eerlijk gemaakt? Eet ik goed voor het milieu? Is het eten wat ik eet eigenlijk ook gezond voor mijzelf? Hoe is alles verpakt wat ik koop (of niet)? Hoe duurzaam is mijn huis? Kan ik nog wel autorijden?

Je mag gerust weten, ik was even de weg kwijt en heb het maar even naast me neer gelegd. Maar ook dat ging knagen. Dus besloot ik dat de knop maar helemaal om moest. Vanaf nu was echt alles alleen maar duurzaam, gezond en fair. Geloof me, dat was een iets te grote stap, mijn portemonnee kon die niet helemaal, of helemaal niet, bijhouden. Om over mijn hoofd maar niet te spreken, die liep spontaan over van alles waar ik rekening mee moest houden.

Het moest toch anders kunnen, leek me. En dat kon ook. Mooie resultaten worden in kleine stappen bereikt, dus ook duurzamer worden gaat het best in kleinere stappen. Natuurlijk kan je in een dag besluiten om vanaf nu veganistisch te eten, maar om dan ook meteen alles verpakkingsvrij te gaan kopen, al je schoonmaakmiddelen zelf te maken, alleen nog maar gezond te eten, enz., maakt de kans een stuk groter dat het geen blijvende verandering is.

Blijvende veranderingen kosten gewoon tijd. Uit onderzoek is gebleken dat je voor blijvende veranderingen 6 weken uit moet trekken. Probeer jezelf 6 weken dagelijks aan het ritme te houden, en het wordt een automatisme. Als je dit doet voor alle grote stappen die je wilt nemen, en misschien heb je voor een stap eens een paar weken extra nodig, brengt je dat binnen één jaar al heel ver.

Iedere dag iets kleins veranderen is daarnaast een mooie aanvulling. Vandaag koop ik herbruikbare zakjes, zodat ik geen boterhamzakje meer nodig heb. Vanaf morgen krijgt mijn kind een beker mee naar school, ipv een pakje. Maandag pak ik de fiets om de kleine boodschappen te doen. Ik koop deze week eens 1 pakje vegetarisch vlees, enzovoort.

Onze oma's wisten het al: "Rustig aan, dan breekt het lijntje niet" 

Geloven in liefde op je bord

Onderstaand stuk kwam in mij op na het luisteren van een podcast over Daniel, een van de personen uit de Bijbel, en de Torah, maar ook een figuur die bekend is binnen de Islam. Vrijwel ieder kind hoort ergens wel eens het verhaal van Daniel in de leeuwenkuil, waar hij terecht kwam omdat hij zijn God trouw bleef. Juist Daniel spreekt mij aan, omdat hij bewust kiest voor een leven zonder vlees, zelfs als dat tegen de wil van de koning is. 

Of we nu christen zijn, moslim, jood, of bijna iedere andere religie in de wereld aanhangen. Dit is een van onze grote overeenkomsten: Wij mogen vlees eten. Soms moeten we daarvoor bepaalde rituelen uitvoeren of mogen we alleen bepaalde soorten eten, maar in de meeste religies is het toegestaan om dieren te eten.

Maar...

Denk je echt dat God (of Allah, of Jahweh, of .....) het goed vindt zoals we dat op dit moment doen? Dat Hij trots op ons is, omdat wij dieren mishandelen? Mishandelen voor ons eigen gewin. Staat er niet overduidelijk in de Bijbel (Koran, Torah, of ....) dat we genoegen moeten nemen met genoeg?!

Juist God geeft het voorbeeld van de herder. De herder die voor zijn schapen zorgt. De herder die terug gaat als er een afdwaalt en het aan iedereen laat horen als hij hem terug vindt. Dan de huidige 'herders'. Die zorgen voor hun dieren door ze in kleine afgesloten hokken stoppen. Door pasgeboren dieren te scheiden van hun moeder. God heeft daarin vast een fout gemaakt, dieren hebben hun moeder helemaal niet nodig, toch?! Door ze in onnatuurlijke omstandigheden vet te mesten met voedsel wat ze nooit van nature zouden eten. In de Bijbel staat dat het offer lam met veel respect behandeld moet worden, het moet goed eten krijgen, het moet vriendelijk bejegend worden. Die dingen mis ik toch wel als ik kijk naar onze huidige dierenindustrie.

En alsof dat dan niet erg genoeg is, zijn we tegen het einde ook meedogenloos. Massaal worden de dieren naar de slacht geleid. Ze horen de angst van degenen die hun voor gaan. En als ze zelf aan de beurt zijn is het te hopen dat er genoeg aandacht voor ze is en ze niet nog half leven als ze door het proces heen gaan. Want tijd is geld, en geld is belangrijker dan dierenwelzijn.

Als ik dit allemaal bij elkaar optel, kan ik maar een conclusie trekken:

Waar zijn we toch mee bezig?!

Welkom

En toen was het toch zo ver. Na jaren lang dubben of ik de stap zou maken heb ik vanochtend toch de stoute schoenen aangetrokken en ben een blog gestart. Een blog waar ik mijn gedachten en ideeën kwijt kan, waar andere mensen met mij mee kunnen denken, en waarin we samen aan een betere, en liefdevollere wereld kunnen werken.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik ben Sandra, getrouwd met de liefste man ter wereld en moeder van twee hele leuke tieners. En juist deze tieners zetten mij jaren geleden aan het denken over onze wereld. Tijdens een kennismakingsdag voor vrijwilligers van het WNF was er een opdracht. We moesten in een lijn gaan staan van meest milieubewust naar minst milieubewust. Het resultaat was dat er unaniem gestemd werd dat ik het meest milieubewust was.

Iets waar ik het niet mee eens was, want wij rijden auto, hebben een niet super geïsoleerd huis, en nog wel een hoop meer dingen waarin anderen veel verder waren dan wij. Toen de uitleg kwam bleek dat ik een ding anders deed, ik probeer in alles wat ik doe voor de wereld mijn kinderen te betrekken. En hoewel het inmiddels tieners zijn, zijn ze nog altijd begaan met de wereld. Zij zijn immers de toekomst. Van kleins af aan leren ze dat ze goed voor die wereld moeten zorgen, en dat doen wij op onze eigen manier. Soms tegen de stroom in, maar met ons gevoel mee.

En met die gedachte wil ik ook dit blog beginnen. De wereld laten weten hoe ik dingen zie, van elkaar leren, en samen zorgen voor een betere wereld, voor nu EN voor later.